@article {
author = {Sharifi, Ahmadhosein and Bagheri, Hosein},
title = {ارزش‌های اخلاقی و خودگرایی روان‌شناختی},
journal = {معرفت اخلاقی 3، تابستان 1389},
volume = {1},
number = {3},
pages = {27-42},
year  = {2010},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-7160},
eissn = {2980-8634},
doi = {},
abstract = {},
keywords = {},
title_fa = {ارزش‌های اخلاقی و خودگرایی روان‌شناختی},
abstract_fa ={هنری سیجویک خودگرایی را نظریه‏ای اخلاقی می‏داند که شبیه سودگرایی است. سودگرایان  بر آن هستند که فرد باید در صدد حداکثر کردن خیر و خوبی همه یا بیشتر انسان‏ها در جهان  باشد. اما خودگرایان معتقدند که تنها خوبی‏ای که فرد باید درپی آن باشد، خوبی خود اوست.  این خودگرایی، که «خودگرایی اخلاقی» نامیده می‏شود، باید از این فرضیه تجربی، که انسان‏ها  درصدد حداکثر کردن خوبی خودشان هستند، تمییز نهاد. خودگرایی اخلاقی، می‏تواند با رفتاری  که به نفع دیگران است موافق باشد، زیرا غالباً بهترین راه برای ارتقای خیر و خوبی،  روابط مشترک است، اما خودگرایان نمی‏توانند توجیه دگرگرایانه برای این‏گونه مشارکت‏ها  را بپذیرند. در واقع، دگرگرایی خیر دیگران را صرفاً به سبب خود ایشان می‏خواهد، در  حالی که خودگرایان تأکید می‏کنند که باید هدف غایی انسان صرفاً خیر خودش باشد.
مسیحیت همواره «حب ذات» را بخشی از ذات ما و نیز تأثیرات آن را به طور محدود قابل  قبول می دانست. در بسیاری از دیدگاه ها و ایدئولوژی ها، حب ذات منشأ تمام خواست ها  و حرکات انسانی خوانده شده است. اما مقولاتی چون فداکاری و از جان گذشتگی می توانند،  تناقضی بر این مدعا باشند.},
keywords_fa = {خودگرایی ,حب ذات ,خودگرایی روان‌شناسی ,خودگرایی اخلاقی و دگرگرایی. ,},
url = {https://marefateakhlagi.nashriyat.ir/node/12},
eprint = {}
}