@article {
author = {, Ahmad},
title = {فضیلت گرایی در اخلاق / احمد دبیری},
journal = {معرفت اخلاقی 5، زمستان 1389},
volume = {2},
number = {1},
pages = {5-22},
year  = {2011},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-7160},
eissn = {2980-8634},
doi = {},
abstract = {},
keywords = {},
title_fa = {فضیلت گرایی در اخلاق / احمد دبیری},
abstract_fa ={«فضیلت» نوعی خصلت شخصیتی مطلوبی است که به منش اخلاقی نیز شناخته می شود. سعادت گرایان در تبیین مفهوم «فضیلت» بر اموری از قبیل «صفت درونی»،  «عادت و تمرین»، «انگیزه » و «پایه ای بودن برخی خصایص انسانی نظیر مراقبت» تأکید می کنند. مهم ترین تفاسیر اخلاق فضیلت در سه دسته سعادت گرا، فاعل مبنا و اخلاق مراقبت قرار دارند. تأکید بر منش فضیلت مندانه فاعل اخلاقی، تقدم مفاهیم خوب و بد، بر مفاهیم باید و نباید، اهمیت دادن به اموری نظیر انگیزه ها و اندیشه های باطنی، توجه به نقش اسوه های اخلاقی و عینی دانستن فضایل اخلاقی از مهم ترین شاخصه های فضیلت گرایی است. تقریرهای غایت گرا و غیرغایت گرا، فاعل مبنا و فاعل معطوف، تحویل گرا و تحویل ناگرا و تقریرهای دینی و سکولار، نمونه هایی از تقریرهای فضیلت گرایی اخلاقی اند. نسبت به انواع فضایل، هم برخی  وحدت گرا و عده ای تکثرگرا هستند؛ تکثرگرایان اغلب جزیی گرا و قایل به ضد نظریه گرایی اند. اشکالاتی نیر از ناحیه ناقدان بر اخلاق فضیلت وارد شده است.},
keywords_fa = {سعادت ,مراقبت ,فضیلت ,منش اخلاقی ,فاعل مبنا ,},
url = {https://marefateakhlagi.nashriyat.ir/node/44},
eprint = {}
}