معرفت اخلاقی

هنری سیجویک خودگرایی را نظریه‏ای اخلاقی می‏داند که شبیه سودگرایی است. سودگرایان بر آن هستند که فرد باید در صدد حداکثر کردن خیر و خوبی همه یا بیشتر انسان‏ها در جهان باشد. اما خودگرایان معتقدند که تنها خوبی‏ای که فرد باید درپی آن باشد، خوبی خود اوست. این خودگرایی، که «خودگرایی اخلاقی» نامیده می‏شود، باید از این فرضیه تجربی، که انسان‏ها درصدد حداکثر کردن خوبی خودشان هستند، تمییز نهاد. خودگرایی اخلاقی، می‏تواند با رفتاری که به نفع دیگران است موافق باشد، زیرا غالباً بهترین راه برای ارتقای خیر و خوبی، روابط مشترک است، اما خودگرایان نمی‏توانند توجیه دگرگرایانه برای این‏گونه مشارکت‏ها را بپذیرند. در واقع، دگرگرایی خیر دیگران را صرفاً به سبب خود ایشان می‏خواهد، در حالی که خودگرایان تأکید می‏کنند که باید هدف غایی انسان صرفاً خیر خودش باشد. مسیحیت همواره «حب ذات» را بخشی از ذات ما و نیز تأثیرات آن را به طور محدود قابل قبول می دانست. در بسیاری از دیدگاه ها و ایدئولوژی ها، حب ذات منشأ تمام خواست ها و حرکات انسانی خوانده شده است. اما مقولاتی چون فداکاری و از جان گذشتگی می توانند، تناقضی بر این مدعا باشند.