عقلانیت و انسان اخلاقی در اندیشه کانت و ملّاصدرا
نوع مقاله:
ترویجی
نویسندگان:
رحیم دهقان سیمکانی / دانشجوی کارشناسی ارشد فلسفه دانشگاه قم و سطح سوّم حوزه علمیه قم / r.dehghan88@yahoo.com
چکیده:
عقلانیت بنیادی ترین خصوصیت انسان و زیربنای نظام اخلاقی صدرالمتالّهین است؛ زیرا صدرا برتری انسان بر سایر موجودات را در عقل، آن هم از بُعد نظری و نه عملی می داند.1 در نظر صدرا، انسان با بکارگیری عقل نظری و کسب حکمت، می تواند گام به گام وجود خود را وسعت بخشیده و در نتیجه، اخلاقی تر شود. از این رو، در نظر صدرالمتالّهین ضعف اخلاقی، ریشه در فقر وجودی آنان دارد و فقر وجودی ریشه در بی توجّهی به نعمت عقل، به خصوص عقل نظری دارد. کانت با اتّخاذ مبانی دیگری چون عقل، فاهمه، اراده و غایت بودن انسان، نگاه انسان شناسانه متفاوتی داشته و عقلانیت عملی یا اراده را با ارزش ترین ویژگی انسان دانسته و آن را معیار تحقّق انسانیت و کمال او می داند.2 این مقاله، بر آن است تا جایگاه عقل نظری در نگاه صدرا و اراده یا عقل عملی در نگاه کانت را در سیر اخلاقی انسان نشان دهد و این دو نگرش را با هم مقایسه نماید.
Article data in English (انگلیسی)
شیوه ارجاع به این مقاله:
RIS
Mendeley
BibTeX
APA
MLA
HARVARD
VANCOUVER
دیرباز، عسکر، دهقان سیمکانی، رحیم.(1390) عقلانیت و انسان اخلاقی در اندیشه کانت و ملّاصدرا. دو فصلنامه معرفت اخلاقی، 2(3)، 53-70
عسکر دیرباز؛ رحیم دهقان سیمکانی."عقلانیت و انسان اخلاقی در اندیشه کانت و ملّاصدرا". دو فصلنامه معرفت اخلاقی، 2، 3، 1390، 53-70
دیرباز، عسکر، دهقان سیمکانی، رحیم.(1390) 'عقلانیت و انسان اخلاقی در اندیشه کانت و ملّاصدرا'، دو فصلنامه معرفت اخلاقی، 2(3), pp. 53-70
